مهتـابـــ

اصفهان به خودی خود آنقدر جاذبه و جلال و جبروت دارد که گردشگران در بدو ورود، محو تماشای آن می شوند.

این سرزمین آنقدر زیبا و منحصر به فرد است که اگر هیچ صنایع دستی و هنری هم در آن نبود همان مردم صمیمی و خونگرم، همان مسجد عزیز شیح لطف الله، پل خواجو که داستان های شنیدنی برای گفتن دارند، برای کشاندن گردشگران مشتاق از سراسر جهان کافی است. 

قلمکار سازی

قلمکار سازی یکی از صنایع دستی با سابقه ای که قرن ها در اوج شهرت بوده و از دوره مغولها در ایران مرسوم شده است. در این دوره ایرانیان به منظور جلب نظر خوانین مغول، دست به ابتکاراتی زدند که ابداع نقاشی روی پارچه یا پارچه های قلمکار از آن جمله بوده است. این صنعت در زمان صفویه گسترش بیشتری پیدا کرد و البته عمر پرشکوه این صنعت در زمان صفویه بود و در اواسط عصر قاجاریه بتدریج از رونق آن کاسته شد. در زمان سلطنت شاه عباس کبیر این صنعت رونق زیادی یافت و بیشتر لباس های مردانه و زنانه از پارچه های قلمکار تهیه می شد. این پارچه ها در این زمان شهرت فراوان داشته و مورد توجه درباریان بود. از این رو بیشتر لباس آنان از ” قلمکارزر” یا ” اکلیلی” تهیه می شد. در آن زمان محل های مخصوصی برای تهیه لباس درباریان در بازار قیصریه اصفهان وجود داشت وپارچه های قواره ای قلمکار را که در اصطلاح آن روز “دلگه” نامیده می شد را از آن محلها تهیه می کردند .

مدرسه چهار باغ اصفهان شاهکاری شگفت انگیز از دوران صفویه محسوب می شود. این بنا  در زمان آخرین پادشاه سلسله صفویه یعنی شاه سلطان حسین ساخته شده است. از این مرکز برای تعلیم و آموزش طلاب علوم دینی استفاده می شده است و سال تاسیس این مدرسه علوم اسلامی را تاریخ ۱۱۱۶ هجری ذکر کرده اند. این مدرسه به نام های دیگری چون: مدرسه سلطانی، مدرسه مادرشاه معروف بوده است و پس از انقلاب اسلامی، این مدرسه اسلامی را به نام امام جعفرصادق نیز شناخته اند. 

سبک معماری این اثر تاریخی به سان معماری اصفهانی است. گنبد مدرسه چهارباغ بعد از مسجد شیخ لطف الله اصفهان از نظر تناسب معماری و زیبایی کاشی کاری های آن در جایگاه دوم قرار دارد. همچنین، از دیدگاه بزرگان عرصه معماری و اهل فن، مدرسه چهارباغ از منظر هنرهای بکار رفته در آن مثل طراحی و قلمزنی، طلاکاری، زرگری در نوع خود شاهکاریست که نظیری برای آن یافت نمی شود. از نظر کاشی کاری های بکار رفته در این مدرسه علوم دینی، انواع کاشی هایی چون معرق، گره چینی، هفت رنگ، پیلی و معلقی را می توان نام برد که در ساخت این مکان از آن استفاده شده است.

حمام سنتی اصفهان یا همان گرمابه تاریخی رهنان در شهر اصفهان در منطقه ۱۱ واقع شده است. این بنای تاریخی در دوران زندیه توسط حاج محمد رنانی یکی از رجال زندیه بود ساخته شد.  مجموعه بی نظیری به دستور این شخص در میان ۴ محله قدیمی رهنان و در کنار بازارچه و مسجد ذوقبلتین بنا شد، تا اهالی این منطقه بتوانند از آن بهره ببرند. این روزها این بنای تاریخی به عنوان یکی از مراکز گردشگری مهم و جذاب در شهر اصفهان مطرح شده است.

مساحت حمام سنتی اصفهان به نام رهنان ۱۴۶۷ متر مربع و شامل ۲ حمام بزرگ و کوچک برای استفاده جداگانه ولی همزمان برای زنان و مردان طراحی شده است، از همین رو این حمام در آن زمان ها به ” حمام دوقلو ” معروف بوده است. برخلاف سایر حمام های تاریخی ایران که  سکوها در اطراف آن قرار گرفته اند، در حمام رهنان سکوی که مربوط به تعویض لباس می شود در میانه بینه بزرگ واقع شده و راهروها در اطراف هستند. لازم به ذکر است که بینه به قسمتی از حمام که مربوط می شود به تعویض لباس در آن زمان ها گفته می شده است. از همین رو بینه بزرگ و زیبای این حمام دارای پوششی گنبدی شکل بوده و از ۱۶ ستون سنگی و آجری ساخته شده است. برای زیبایی و جلوه بیشتر حوضی در سکوی میانی حمام قرار گرفته است که تصاویر این ستون ها بر روی آب انعکاس پیدا کرده و تبدیل به “حمام چهلستون” می شود. دور تا دور رختکن ها یا همان بینه هاب حمام بزرگ گچ بری های زیبا به همراه نقش ها و طرح های هندسی انجام شده است که بر زیبایی این بنای تاریخی می افزاید. عمده رنگ بکار رفته در حمام رهنان سفید، آبی و سیاه می باشد. گرم ترین نقطه حمام، گرم خانه بزرگ آن است که در آن دو شاه نشین وجود دارد. حمام سنتی اصفهان در کنار بازارچه و مسجد ذوقبلتین جهت دسترسی اهالی هر چهارمحله بنا شده است .

یکی از ۳ اثر به جای مانده و قدیمی در استان اصفهان، آتشکده ی اصفهان است. آتشگاه اصفهان از جمله یادگاری های ایران باستان است که نسبتش را به دوران ساسانی داده اند. این بنای فاخر و قدیمی یکی از جاذبه های مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی است که به این استانسفر می کنند. 

آتشکده ی زرتشیان اصفهان که امروزه به یک اثر بسیار تاریخی و جاذبه ی استان اصفهان تبدیل شده است در ۸ کیلومتری غربی استان اصفهان واقع شده است. در واقع ۲ کیلومتر بعد از منار جنبان، در سمت شمالی بزرگراه اصفهان به نجف آباد این آتشگاه قرار گرفته است.

آتشگاه اصفهان در کوهی به همین نام قرار گرفته است و بسیار از مورخان این مکان تاریخی را از بزرگ ترین یادگارهای معماری و فرهنگ ایران باستان دانسته اند. دیواره های خشتی این بنا از ترکیب ملاط خاک رس و آب درست شده است و در قالب های دایره ای شکل گرفته اند. همانطور که بالاتر گفیتم این بنای تاریخی یکی از ۳ اثر قدیمی و به جای مانده از دوران باستان در استان اصفهان است. همچنین از نظر وسعت، این بنا سومین اثر بزرگ و وسیع استان است. آتشگاه اصفهان یکی از ۷ آتشکده ی بزرگ در ایران است که در زمان پادشاهی قباد ساسانی ساخته شد. آتشگاه ساسانیان در سال ۱۳۳۰ در فهرست آثار ملی ایران به شماره ی ۳۳۰ ثبت ملی شد.